زهد از نظر اسلام، يعني آنكه دلبستگي به چيزي و به كسي جز به خداوند نباشد. حافظ شيرازي زهد را چنين بيان كرده است:

غلام همت آنم كه زير چرخ كبود                                  زهر چه‌رنگ تعلق پذيرد آزاد است

اميرالمؤمنين(ع) زاهدترين زاهد در جهان است و شاهد، يك جمله از معاويه است. مردي دنيا‌پرست و منافق نزد معاويه آمد و گفت: «از نزد والاترين مردمان به سوي تو آمده‌ام؛ يعني علي.» معاويه گفت: «خاك برسر تو با كلامي كه مي‌گويي! علي كسي است كه اگر صاحب دو انبار كاه و طلا باشد، ابتدا انبار طلا را در راه خدا صرف مي‌كند و سپس انبار كاه را.» [1]

در زندگي اميرالمؤمنين(ع)، دنيا و رزق و برق مفهومي نداشت. حضرت به عثمان بن حنيف مي‌نويسد: «شنيده‌ام به مهماني‌يي رفته‌اي كه در آن مهماني فقيران نبوده‌اند، و تو در آن،‌ غذاهاي چرب و نرم خورده‌اي. من كه علي هستم،‌ در همۀ عمرم به دو لباس و دو قرص نان جوين اكتفا كردم،‌ شما نمي‌توانيد چنين باشيد؛ ولكن علي را كمك كنيد در ورع،‌ زهد، تقوا و عفت.» [2]

پي نوشت ها:

[1]. بحار ج 41 / 144

[2]. نهج‌البلاغه فيض(ره) ص 966 «... وَلْكِنََََََََََََََََْ اَعينُوني بِوَرَعِ وَاْجتِهادِ وَ عِفَّةٍ وَسَدادٍ